Από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας εγκατέλειψε με αποστροφή το κόμμα του, έπειτα από πολύμηνο διάστημα πλήρους αφωνίας, οι έτσι κι αλλιώς περιορισμένου δημόσιου ενδιαφέροντος ειδήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ έπαψαν πλέον να έχουν κάθε σημασία.
- Γιώργος Χατζηδημητρίου
Σαν να αποσύρθηκαν ξαφνικά τα νερά μετά την ιστορική παλίρροια που οδήγησε το κόμμα για ένα βραχύ διάστημα στην εξουσία, το μόνο που φαίνεται να απασχολεί σήμερα τα περισσότερα στελέχη και την κατάκοπη από απανωτές διασπάσεις και την αξιοθρήνητη περίοδο Κασσελάκη στην οποία χάθηκε κάθε ίχνος σοβαρότητας εκλογική βάση είναι ο χρόνος που θα ανακοινώσει ο Τσίπρας ότι ξαναμπαίνει στο παιχνίδι.
Το θέμα, όπως προειδοποιούν σημαντικά πρόσωπα του χώρου, είναι «να μην αργήσει δραματικά να πάρει τις αποφάσεις του, διότι από κάποιο σημείο και πέρα ίσως και να μην έχουν καμιά σημασία».
Με τον ρυθμό που έχει επιλέξει ο πρώην πρωθυπουργός να συντηρείται στην επικαιρότητα, είναι πιθανόν αυτό να συμβεί πολύ νωρίτερα. Για την ώρα, ο Τσίπρας αυτοθαυμάζεται ακούγοντας τη φωνή του, καθώς ηχογράφησε το βιβλίο του με τη συνδρομή του καλού ηθοποιού Αιμίλιου Χελάκη και τη συμμετοχή και του ίδιου που διαβάζει τον πρόλογο και τον επίλογο.
«Ομολογώ η ανάγνωση του κειμένου ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Διαβάζοντας ξανά και αφηγούμενος τα κείμενά μου, ένιωθα τα ίδια -ίσως και ισχυρότερα- συναισθήματα από αυτά της πρώτης γραφής. Καλή ακρόαση!» μας ευχήθηκε. Ο κόσμος που τα έζησε όμως τι να πει;
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πολιτική αγορά και κυρίως ειδικοί της επικοινωνίας με τους οποίους συνομίλησε η «κυριακάτικη δημοκρατία» διαπιστώνουν ότι ξαφνικά η θεαματική εκλογή αυτού του απίθανου τύπου Ζοράν Μαμντάνι στη δημαρχία της Νέας Υόρκης υποχρεώνει σε ανασκευές τον τρόπο που πολιτεύονται οι εγχώριοι θαυμαστές του.
Κυρίως ο «αιχμηρός λόγος» με τον οποίον πρόβαλε τα προβλήματα της εργατικής τάξης, επισημαίνοντας ότι «δεν έχει καμία σημασία ο ρυθμός ανάπτυξης αν δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου», προβληματίζει τις ημέτερες χρυσές εφεδρείες που συνωστίζονται στους προθαλάμους αφανών χρηματοδοτών υποσχόμενοι τη σωτηρία μας με λόγια καρμπόν χωρίς γωνίες για να μη δυσαρεστηθούν οι χορηγοί…
Ο Τσίπρας υπερθεματίζοντας έσπευσε να χαιρετίσει μια «νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και στο ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντά τους», σημειώνοντας ότι «το πιο σημαντικό είναι ότι δείχνει σε όλο τον κόσμο, σε όλους μας, ότι υπάρχει εναλλακτική, και είναι στο χέρι μας».
Πάνω στον επαναστατικό οίστρο του κατήγγειλε ότι «ο απάνθρωπος καπιταλισμός, η υποταγή της ελευθερίας στα κέρδη της ολιγαρχίας, το σκοτάδι της τρομακτικής κοινωνικής αδικίας, η περιφρόνηση της δημοκρατίας δεν είναι μονόδρομος». Και καταφεύγοντας στο «We are able to» του Ομπάμα, διακήρυξε: «Μπορούμε!».
Ξέχασε ως φαίνεται πως, όταν μπορούσε, χόρευε βαλς με τη Μέρκελ στο σφαγείο της καγκελαρίας…
