Ο Γιάννης Σερέτης προτιμά να αναφερθεί στα δύο σημαντικότερα – εκτός γραμμών – γεγονότα που σημάδεψαν ευχάριστα τη 10η αγωνιστική της Stoiximan Superleague μεταδίδοντας κι ένα διαφορετικό μήνυμα σε παίκτες, προπονητές και οπαδούς.
Πριν από 18 χρόνια, τον Ιανουάριο του 2017, ο 17χρονος τότε Σωτήρης Νίνης δεχόταν ένα μπουκάλι πορτοκαλάδας στο κεφάλι, όταν (όπως παραδοσιακά συνέβαινε επί δεκαετίες και δεκαετίες στην Τούμπα κι όχι μόνο…) προσπαθούσε να στήσει την μπάλα για να εκτελέσει κόρνερ. Προφανώς ο «δράστης» δεν «χαρακτηρίζει» την πλειονότητα των οπαδών του Δικεφάλου και το ίδιο ισχύει για τον ρίπτη της αλησμόνητης μπύρας στον Βλάνταν Ιβιτς, στη Λεωφόρο.
Φτάσαμε μετά από 17 χρόνια να βλέπουμε έναν παίκτη να χειροκροτείται από τους αντίπαλους οπαδούς σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας. Ακόμα και στις πιο «σκληρές» έδρες των ανταγωνιστών. Και εκείνος να ανταποδίδει με σεβασμό. Μιας και δεν έχουμε και πολλά για να χαμογελάμε και να χαιρόμαστε ως… «ελληνικό ποδόσφαιρο», ας μην υπερβάλλουμε. Αλλά κι ας μην υποτιμούμε αυτό που συμβαίνει με τον Γιάννη Κωνσταντέλια. Διότι στο παρελθόν έχει συμβεί με ελάχιστους παικταράδες, επιπέδου Χατζηπαναγή, Βαζέχα και Σαβέβσκι, τουλάχιστον στα χρόνια του «επαγγελματικού» ποδοσφαίρου, όταν οι καταστάσεις έγιναν πιο σκληρές και ο χουλιγκανισμός – προτού εξελιχθεί σε συμμοριτοπόλεμο και μαφία τα τελευταία 10-15 χρόνια – μπήκε για τα καλά στην εξέδρα.
Η βία με αφορμή τον οπαδισμό δεν πρόκειται να εξαλειφθεί στην Ελλάδα όσο το δικαστικό σύστημα νοσεί. Ομως σίγουρα τα τελευταία χρόνια και με τα νέα μέτρα, η βία σταδιακά εξαφανίζεται από τις κερκίδες, σε τέτοιο βαθμό που αν συμβεί «κάτι», το αντιμετωπίζουμε ως «είδηση». Κάτι είναι κι αυτό. Κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, στην περσόνα του Κωνσταντέλια που αντιπροσωπεύει τον ιδανικό συνδυασμό παικταρά πέραν πάσης αμφισβήτησης και παιδιού σούπερ αγαπητού που δεν προκαλεί ποτέ κανέναν, ίσως να καθρεφτίζεται και μια διαφορετική αντίληψη.
Περαστικά #paopaok #paofc #paokfc pic.twitter.com/BHwD15fVPn
— 𝕾𝖊𝖗𝖛𝖆𝖇𝖔 𝕱𝖎𝖉𝖊𝖒 (@athcult) November 9, 2025
Μια αντίληψη την οποία δεν θα μπορούσε να εκφράσει πιο αληθινά, πιο ευγενικά, πιο άρτια, ο Ηλίας Κυριακίδης. Με τη χειρότερη αφορμή, τη δολοφονία του Χρήστου Ρουμπή, αλλά με τις καλύτερες προθέσεις και τον καλύτερο τρόπο: «Αν μου επιτρέπεται, θα ήθελα να πω κάτι που δεν ήταν προγραμματισμένο. Χθες, στην υποδοχή μας, είδα πολλά ζευγάρια που είχαν μαζί τους από μωρά έως παιδιά του δημοτικού και, σκεπτόμενος αυτό που συνέβη — το τραγικό γεγονός με τη δολοφονία του Μάριου — θα ήθελα να πω κάτι για τη ζωή και το θάνατο, χωρίς να συμβουλεύω κανέναν, χωρίς να νουθετώ κανέναν. Θα ήθελα να πω πως τα παιδιά, μεγαλώνοντας, θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερη αγάπη για την ίδια τη ζωή. Να σκέφτονται πως η ομάδα που αγαπούν δεν σημαίνει πως πρέπει να μισούν όποιον αγαπά κάποια άλλη ομάδα. Να μην εργαλειοποιούνται, να επιμορφώνονται, να εκπαιδεύονται, να ερωτεύονται και να βρίσκονται μαζί, όσο κι αν τους χωρίζουν οι όποιες κοινωνικές ανισότητες υπάρχουν. Να στέκονται μαζί και όχι απέναντι».
Δεν θα υπάρξει κάποιος που να πει κάτι τόσο όμορφο με τόσο όμορφο τρόπο για την εξωγηπεδική βία στην Ελλάδα. Να είστε σίγουροι. Το είπε ο βοηθός του Μάρκο Νίκολιτς, στη μία και μοναδική ευκαιρία που είχε. Και πόσα μπράβο του αξίζουν, αλήθεια! Μια και μοναδική ευκαιρία, στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς της Ενωσης με τον ΟΦΗ, στην οποία αντικαθιστούσε τον τιμωρημένο κόουτς της Ενωσης. Οσοι ζουν στην ποδοσφαιρική κοινωνία τα τελευταία 20-25 χρόνια ξέρουν ποιος είναι και τι πρεσβεύει ο Ηλίας Κυριακίδης. Ποιο είναι το έργο του στις αναπτυξιακές ηλικίες και ποια είναι η… κοσμοθεωρία του για τους νέους αθλητές και το ποδόσφαιρο συνολικά. Η out of the sphere πρωτοβουλία του, το θάρρος του και ο εκπληκτικός τρόπος με τον οποίο σε λίγες λέξεις κατάφερε να εκφράσει ό,τι πιο ουσιαστικό θα μπορούσε να πει κάποιος με αφορμή μια σκληρή δολοφονία με αφορμή τα «οπαδικά» (χωρίς να κατηγορήσει κανέναν και αναφερόμενος σε «κατάσταση» και όχι σε πρόσωπα) ας ανοίξει ένα μονοπάτι για τους συναδέλφους του προπονητές και για τη σημερινή γενιά των ποδοσφαιριστών.
Διότι σε τελική ανάλυση το περίφημο «no politica» είναι μια σαχλή ουτοπία. Πολιτικά όντα είμαστε όλοι. Το ζήτημα είναι αν πραγματικά θέλεις να κάνεις κάτι καλό για όλους, ειδικά για τους μικρούς. Αν θέλεις να ξεφύγεις από τα τετριμμένα και να περάσεις ένα μήνυμα που μπορεί να αγγίξει έστω έναν. Ειδικά σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει ότι «δεν υπάρχει δεν μπορώ – υπάρχει ‘δεν θέλω’».
