Με αφορμή την κριτική Σαμαρά, ο Γεραπετρίτης μίλησε για «εχθροπάθεια» και «μισαλλοδοξία», ενώ την ίδια στιγμή αρνείται την πραγματικότητα και το ότι η Αγκυρα τηρεί εχθρική πολιτική απέναντι στη χώρα μας
Ο Γεραπετρίτης τείνει να είναι πρώτα… φιλέλληνας και μετά Ελληνας πολιτικός. Γι’ αυτό και συχνά ξεχνάει ότι στην πολιτική το να θέτεις όρια έχει τη σημασία του. Το να μη λες σε όλα «ναι» δεν είναι εχθροπάθεια, όπως νομίζει. Είναι ευθύνη.
- Βασίλης Γαλούπης
Ξαφνικά χθες έτρεξε να αποδώσει «εχθροπάθεια» και «μισαλλοδοξία» σε όσα είπε ο Σαμαράς για την εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία. Κι ας μην υπάρχει ούτε ένας σοβαρός άνθρωπος στην Ελλάδα που να μη συμφώνησε με τον πρώην πρωθυπουργό, είτε τον συμπαθεί είτε όχι. Αυτό που κάνει πως δεν βλέπει ο Γεραπετρίτης με την ακραία του εμμονή να αρνείται την πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία τηρεί εχθρική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και επιμένει σε παράλογες απαιτήσεις από τη χώρα μας.
Το πρόβλημα δεν το έχουν οι Ελληνες πολίτες ή οι πρώην πρωθυπουργοί, όπως ο Καραμανλής και ο Σαμαράς. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά τι εγκλήματα έχει κάνει η Τουρκία εις βάρος του ελληνισμού και τον ρόλο σήμερα του Ερντογάν. Το πρόβλημα το έχει ο «φιλέλληνας» Γεραπετρίτης, ο οποίος, για ακατανόητους λόγους, επιχειρεί να «δουλέψει» έναν ολόκληρο λαό. Κι όλα αυτά την ώρα που τον «δουλεύουν» επί μία τριετία οι Τούρκοι, στον πρόεδρο των οποίων κάνει τεμενάδες on camera.
Ο υπεύθυνος χάραξης πολιτικής κάθε κυρίαρχης χώρας οφείλει να έχει την ετοιμότητα και την κρίση να λέει και κανένα «όχι» πού και πού, διότι οποιαδήποτε περαιτέρω «ναι» μπορούν να επιδεινώσουν την κατάσταση και τη θέση της χώρας. Ομως ο Γεραπετρίτης και ο Μητσοτάκης δεν είναι της σχολής των «όχι» αλλά των πολλών «ναι». Γι’ αυτό και η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν συμφωνεί με τον ανιστόρητο «κατευνασμό» που επιχειρούν, μάταια, να επιβάλλουν.
Το να λες «όχι», ειδικά ως υπουργός Εξωτερικών, αποτελεί συνειδητοποίηση των ορίων της εξουσίας σου. Σημαίνει ότι στην εξωτερική πολιτική η αξιολόγηση κάθε πράξης γίνεται πάντοτε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, όχι τα εθνικά συμφέροντα άλλων ή την καριέρα κάθε αναλώσιμου πολιτικού.
Η αλλόκοτη κι εν πολλοίς ανεξήγητη «απερισκεψία» Γεραπετρίτη – Μητσοτάκη να υπηρετούν πεισματικά και ολότελα αναποτελεσματικά τον κατευνασμό της Τουρκίας δεν είναι ούτε αρετή ούτε καν πολιτική. Οσα είπε ο Σαμαράς εκφράζουν στην ουσία όσα λέει η ψύχραιμη πλειονότητα στη χώρα. Ας τον ακούσουν, θα τους φανεί χρήσιμο.
Το να βαφτίζουμε μισαλλοδοξία τη στάση του ελληνικού λαού απέναντι στην Τουρκία είναι τουλάχιστον προσβλητικό. Ο Γεραπετρίτης, αντί να βρίζει όσους διαφωνούν με τη στάση του, έχει χρέος να προστατεύσει το δικαίωμα των 12 μιλίων στο Αιγαίο, να συνετίζει τον θρασύ Ερντογάν και να απαντά στην ίδια γλώσσα σε όσους απειλούν με casus belli.
Για τα εθνικά ζητήματα δεν είναι μόνος του ο Σαμαράς. Στην ίδια γραμμή είναι και ο Καραμανλής. Κριτική για τα περί κατευνασμού δέχεται η κυβέρνηση και από άλλα κόμματα της Βουλής, αλλά και μέσα από τα κοινοβουλευτικά σπλάχνα της Ν.Δ.
«Εχθροπάθεια και μισαλλοδοξία σε άλλα επίπεδα μπορεί να είναι αρνητική, στην εξωτερική πολιτική είναι σίγουρα καταστροφική για τη χώρα» κουνάει το δάχτυλο ο Γεραπετρίτης, σαν να έχει κάνει το χρέος του τόσο καιρό ως υπουργός Εξωτερικών. Μίλησε για «κατάλληλο χρονισμό, ώστε να μπορέσουμε να συζητήσουμε και να βρούμε λύση στα προβλήματα της ανατολικής Μεσογείου», δίχως να εξηγήσει τι θέλει να πει. Και είπε ότι, παρά τις δυσκολίες του εγχειρήματος, «η Ελλάδα έχει την ισχύ να καταστεί ηγέτιδα δύναμη», καθώς διαθέτει και ισχυρό διεθνές αποτύπωμα και «συνομιλεί με τις χώρες». Ειδικά για την Τουρκία, όπως τόνισε, «παρά τα προβλήματα, έχουμε βρει μια λειτουργική σχέση, ώστε να αποφεύγονται οι εντάσεις».
Το τι εννοεί «λειτουργική σχέση» με την Τουρκία ο Γεραπετρίτης το διαπιστώνουμε, δυστυχώς, στην πράξη. Ο Ερντογάν έχει εξελιχθεί σε «παίκτη» της περιοχής με το διπλό παιχνίδι μεταξύ Δύσης – Ρωσίας και τους διαρκείς εκβιασμούς του, με τις απειλές του να πιάνουν τόπο ουσιαστικά μόνο στο θέμα της Ελλάδας. Η χώρα μας, ύστερα από τόσα «ναι» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχει πλέον δεύτερο ρόλο από πρωταγωνίστρια -κάποτε- στην ανατολική Μεσόγειο.
Κατά τον Γεραπετρίτη, θα έπρεπε όλοι να προσκυνούν τη γραμμή κατευνασμού, διότι αν αρθρώσουν κάποια «όχι» απέναντι στην Αγκυρα, τότε θα κατηγορηθούν για «εχθροπάθεια» και «μισαλλοδοξία». Κι αυτό είναι που θα οδηγήσει σε «καταστροφική εξωτερική πολιτική», όχι η διαρκής σιωπή στις αξιώσεις των άλλων και το καλόπιασμα για τις προκλήσεις τους.
Αλήθεια, υπάρχουν έστω και 10 βουλευτές της Ν.Δ. που να συμφωνούν με όσα λέει και κυρίως με όσα πράττει ο Γεραπετρίτης; Και μπορούν τελικά να έχουν βαρύτητα οι κρίσεις και επικρίσεις ενός άσχετου ατόμου με την εξωτερική πολιτική, που δεν έχει ιδέα από διεθνή διπλωματία; Διότι αυτό ακριβώς είναι ο υπουργός Εξωτερικών και το αποδεικνύει καθημερινά.
Το ότι έχει επιβάλει από το 2019 με το ζόρι τον Γεραπετρίτη ως πολιτικό πρόσωπο ο Μητσοτάκης δεν πάει να πει ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο διαθέτει το αποδεκτό μπόι, όταν κρατά τέτοια αλλοπρόσαλλη στάση για τα διαχρονικά και αδιαπραγμάτευτα συμφέροντα της Ελλάδας σε σχέση με την Τουρκία. Φτάνοντας να προσβάλλει ως «μισαλλόδοξους» ακόμα κι εκλεγμένους πρώην πρωθυπουργούς, επειδή τα έβαλαν με την Αγκυρα!
Γιώργος Γεραπετρίτης – Υπουργός Εξωτερικών
Γεννήθηκε το 1967 στην Κάρπαθο. Σπούδασε Νομική στο Καποδιστριακό και έκανε μεταπτυχιακό στο Εδιμβούργο. Είναι δικηγόρος και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου. Το 2005 ήταν μέλος του Δ.Σ. στον ΟΤΕ και το 2009 διατέλεσε γενικός γραμματέας στην κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου.
Το 2016 ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον συμπεριέλαβε στο επταμελές συμβουλευτικό Σώμα της Ν.Δ. κι έναν χρόνο μετά αναβαθμίστηκε σε επικεφαλής της ομάδας συμβούλων. Το 2019 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας και στη συνέχεια διορίστηκε υπουργός Επικρατείας. Μετά το δυστύχημα των Τεμπών άσκησε χρέη υπουργού Μεταφορών. Από τον Ιούνιο του 2023 είναι υπουργός Εξωτερικών.
